Ponieważ coraz więcej osób zmaga się z nadmiernym rozrostem drożdżaków Candida, przedstawiamy najbardziej wyczerpujący wątek na ten temat, jaki kiedykolwiek przeczytałeś. Omówimy takie tematy, jak:
– Czym właściwie jest Candida
– Typowe objawy nadmiernego rozrostu Candida i dlaczego się pojawiają
– Testy, które można wykonać
– Najczęstsze przyczyny, aby ostatecznie określić główne czynniki powodujące nadmierny rozrost
– Jak najskuteczniej zwalczać każdą z nich
– Typowe błędy, których należy unikać
– Opis najbardziej pomocnych suplementów w tej podróży i wiele więcej.
***************************************************************************************************
*Standardowe zastrzeżenie, że żadna informacja zawarta w tym wątku nie powinna zastępować porady medycznej*
***************************************************************************************************
Candida to rodzaj drożdżaków obejmujący blisko 200 gatunków (nie wszystkie są chorobotwórcze). Organizmy te naturalnie występują w organizmie człowieka, zwłaszcza na skórze, w drogach nosowych, przewodzie pokarmowym (jamy ustnej, przełyku, żołądku, jelicie cienkim, jelicie grubym itp.) oraz w żeńskim układzie rozrodczym.
W niewielkich ilościach gatunki Candida są zazwyczaj nieszkodliwe, a nawet mogą odgrywać korzystną rolę w mikrobiomie jelitowym. Jednak nadmierny rozrost niektórych gatunków chorobotwórczych, zwłaszcza Candida albicans, może prowadzić do infekcji znanych jako kandydoza, od powierzchownych problemów, takich jak pleśniawki, po zagrażające życiu infekcje ogólnoustrojowe.
Ogólnie rzecz biorąc, niektóre potencjalne objawy nadmiernego rozwoju Candida obejmują:
-Problemy trawienne, takie jak wzdęcia, zaparcia, biały nalot na języku lub gazy (szczególnie po spożyciu węglowodanów).
-Zamglenie umysłu, które choć może brzmieć dziwnie, jest bardzo podobne do lekkiego kaca (ponieważ uwalnia aldehyd octowy) i pojawia się ponownie, zwłaszcza po spożyciu węglowodanów. -Problemy z regulacją poziomu cukru we krwi.
– Silne pragnienie spożycia cukru.
– Grzybica stóp, grzybica paznokci, grzybica pachwin, pleśniawki, nieświeży oddech, trądzik i egzema.
– Chroniczne zmęczenie.
– Częste infekcje.
– Zespół nieszczelnego jelita.
– Rozwój coraz większej liczby nietolerancji pokarmowych.
W jaki sposób przerost drożdżaków Candida może prowadzić do tych objawów?
Oto kilka podstawowych wyjaśnień. Po pierwsze, zaburza równowagę mikroflory jelitowej, zmniejszając liczbę pożytecznych bakterii. Prowadzi to do fermentacji niestrawionych węglowodanów, wytwarzając gazy i powodując wzdęcia 2–3 razy większe, jak sugeruje większość badań. Wydziela również proteazy asparaginowe i fosfolipazy, uszkadzając dwuwarstwową błonę śluzową, co może prowadzić do wzdęć i ogólnego dyskomfortu. W jamie ustnej tworzy biofilm, powodując biały nalot na języku.
Następnie metabolizuje cukry poprzez fermentację, wytwarzając aldehyd octowy, toksyczny produkt uboczny, który przenika przez barierę krew-mózg i upośledza funkcjonowanie neuronów, powodując mgłę mózgową, dezorientację i uczucie podobne do kaca. Na przykład w modelach zwierzęcych zapalenie wywołane przez Candida zmniejszyło jasność poznawczą o 30%. Candida zużywa również glukozę do wzrostu i tworzenia biofilmu, powodując wahania poziomu cukru we krwi, zwłaszcza po posiłkach bogatych w węglowodany.
Na przykład u pacjentów z cukrzycą nadmierny rozrost drożdżaków doprowadził do dwukrotnego wzrostu insulinooporności. Jeśli chodzi o apetyt na cukier, Candida albicans rozwija się dzięki glukozie, a jej nadmierny rozrost może sygnalizować gospodarzowi, aby spożywał więcej cukrów poprzez modulację osi jelitowo-mózgowej hormonów kontrolujących apetyt, takich jak grelina.
Wiele badań pokazuje, że nadmierny rozrost Candida zwiększał apetyt na cukier i poziom greliny u 20–30% pacjentów. Jeśli chodzi o zmęczenie, przerost Candida wyzwala cytokiny, takie jak IL-6 i TNF-α, powodując ogólnoustrojowe stany zapalne, które zaburzają metabolizm energetyczny, a aldehyd octowy upośledza funkcjonowanie mitochondriów, zmniejszając produkcję ATP, a biofilmy i uszkodzenia błony śluzowej upośledzają wchłanianie składników odżywczych (szczególnie witamin z grupy B i żelaza), które są kluczowe dla produkcji energii.
Następnie przerost Candida osłabia odporność błon śluzowych, zmniejszając aktywność IgA i fagocytozę, zwiększając podatność na infekcje bakteryjne i grzybicze. Wreszcie, jeśli chodzi o skutki takie jak rozwój zespołu nieszczelnego jelita i nietolerancji pokarmowych, przerost Candida degraduje białka ścisłych połączeń, takie jak okludyna i ZO-1 (wykazano, że zmniejsza ekspresję ZO-1 o 40%), zwiększając przepuszczalność jelit, co pozwala toksynom i antygenom przedostawać się do krwiobiegu, wywołując reakcje immunologiczne i nietolerancje pokarmowe (wykazano, że zespół nieszczelnego jelita wywołany przez Candida prowadzi do 30% wzrostu nietolerancji pokarmowych).
Oczywiście występują również rzadsze objawy, które są niezwykle wieloczynnikowe, takie jak anhedonia, nietolerancja histaminy i szczawianów. Te ostatnie nie powinny być wykorzystywane do samodzielnej diagnozy, ponieważ są one wieloczynnikowe i chociaż Candida może być jednym z czynników przyczyniających się do ich wystąpienia, zazwyczaj nie jest to przyczyna pierwotna, chyba że mówimy o przewlekłych, nieleczonych infekcjach.
Czy na przykład przewlekła nadmierna proliferacja Candida albicans może powodować niedobór witamin z grupy B, takich jak B1 i B6, jednocześnie zwiększając poziom kwasu szczawiowego do tego stopnia, że dochodzi do nietolerancji szczawianów, a nawet siarki?
Tak. Czy może również uwalniać tak duże ilości aldehydu octowego, a tym samym salsolinolu, że u pacjenta pojawiają się objawy anhedonii? Tak. Ale czy błędem jest uwzględnianie tych objawów jako głównych objawów przerostu drożdżaków w oderwaniu od kontekstu? Tak, przynajmniej moim zdaniem. (*) Należy zawsze pamiętać, że wszystkie objawy mają wiele przyczyn.
Jeśli więc występuje ich wiele, prawdopodobieństwo wystąpienia konkretnego problemu jest rzeczywiście większe, ale nie oznacza to, że problem ten występuje, nawet jeśli za każdym razem, gdy czytasz opis objawu, myślisz „to ja”. Chodzi o to, aby zawsze wykonać test (testy zostaną przedstawione później), ponieważ samodiagnoza w wielu przypadkach jest błędna i prowadzi do podjęcia niewłaściwych działań, które w dłuższej perspektywie tylko pogorszą rzeczywisty, nieleczony problem.
Oprócz Candida albicans, inne godne uwagi gatunki z rodzaju Candida to Candida glabrata, Candida tropicalis, Candida parapsilosis i Candida krusei, które łącznie stanowią 90-95% zakażeń. Niepokojące są również pojawiające się patogeny, takie jak Candida auris, ze względu na ich wielolekooporność.
Warto również wiedzieć od samego początku, że Candida albicans jest grzybem dimorficznym, występującym w dwóch podstawowych formach: – Forma drożdżowa: pojedyncze, owalne komórki idealne do rozprzestrzeniania się w krwiobiegu. – Forma strzępkowa: wydłużone, nitkowate strzępki, które ułatwiają inwazję tkanek i przyleganie do komórek gospodarza. Przejście z formy drożdżowej do strzępkowej jest głównym czynnikiem zjadliwości, regulowanym przez czynniki środowiskowe, takie jak temperatura (37°C sprzyja strzępkom), pH, poziom CO2 i dostępność składników odżywczych.
Kluczowe czynniki transkrypcyjne, takie jak Efg1 i Ace2, oraz szlaki sygnałowe, takie jak cAMP-PKA i MAPK, koordynują ten proces. Jeśli chodzi o budowę komórkową Candida albicans, ma ona dość złożoną anatomię, a każdy jej element pomaga jej przystosować się, kolonie, atakować i opierać się naszej odporności, ale także w pewnym stopniu leczeniu przeciwgrzybiczym.
Ponadto, mimo że anatomia drożdży i strzępek różni się nieznacznie, niektóre kluczowe składniki są takie same, np.
1. Ściana komórkowa
Jest to wielowarstwowa struktura zapewniająca integralność strukturalną i stanowiąca pierwszą linię obrony przed stresem środowiskowym (np. środkami przeciwgrzybiczymi) i atakami układu odpornościowego. Składa się z:
-β-glukanów (30–50%) Są to rozgałęzione polisacharydy (głównie β-1,3- i β-1,6-glukany), które tworzą szkielet strukturalny ściany komórkowej, wspierając integralność komórki w warunkach stresu. -Chityna (1–7%. Ten polisacharyd wzmacnia integralność strukturalną ściany komórkowej.
-Mannoproteiny (30–40%) Te glikoproteiny, znajdujące się w warstwie zewnętrznej, odgrywają kluczową rolę w interakcjach między gospodarzem a patogenem.
-Białka takie jak ALS1, ALS3 i HWP1 pośredniczą w adhezji do tkanek gospodarza, takich jak powierzchnie błon śluzowych. Mannoproteiny zmniejszają również rozpoznawanie immunologiczne nawet o 50%, chroniąc β-glukany przed receptorami dektyny-1 na makrofagach i neutrofilach, zmniejszając w ten sposób fagocytozę.
-Lipidy Chociaż są one niewielkim składnikiem, lipidy zakotwiczają ścianę komórkową do leżącej poniżej błony plazmatycznej, przyczyniając się również do stabilności strukturalnej.
2. Błona komórkowa
Pod ścianą komórkową znajduje się błona komórkowa, która jest dwuwarstwową błoną lipidową złożoną głównie z fosfolipidów i ergosterolu, regulującą transport jonów, składników odżywczych i odpadów, utrzymując równowagę komórkową. Ergosterol jest sterolem charakterystycznym dla grzybów, który odróżnia błony grzybów od błon ludzkich zawierających cholesterol (zasadniczo stabilizuje płynność i strukturę błony).
Na przykład zakłócenie syntezy ergosterolu przez flukonazol zwiększyło przepuszczalność błony o 70%. Ponadto w błonie znajdują się białka, takie jak pompy wypływowe (na przykład CDR1, CDR2, MDR1) oraz enzymy, takie jak lanosterol 14-α-demetylaza (kodowana przez ERG11), które mają kluczowe znaczenie dla funkcjonowania błony i odporności na leki przeciwgrzybicze. Białka te aktywnie wydalają związki przeciwgrzybicze, zanim mogą one zakłócić funkcjonowanie błony lub wywołać ROS, zmniejszając w ten sposób ich stężenie wewnątrzkomórkowe.
Aby pokazać, jak ważne są one dla przeżycia komórek, nadekspresja pomp wypływowych CDR1 i CDR2 w szczepach opornych zmniejszyła skuteczność azoli nawet o 40%. Co więcej, wykazano, że nadekspresja CDR1 zmniejsza skuteczność berberyny o 50% i olejku oregano o 40%.
3. Cytoplazma Cytoplazma
C. albicans zawiera organelle, które napędzają niezbędne procesy komórkowe i metaboliczne, takie jak glikoliza, synteza białek i produkcja lipidów, które są niezbędne do wzrostu i zjadliwości.
Organelle te obejmują:
-Jądro Zawiera ono diploidalny genom kodujący geny odpowiedzialne za czynniki zjadliwości, takie jak adhezyny, wydzielane proteazy asparaginowe i oporność na leki przeciwgrzybicze (ERG11, CDR1). Ściśle reguluje ekspresję genów w odpowiedzi na sygnały środowiskowe, takie jak pH lub dostępność składników odżywczych.
-Mitochondria Dobrze znane „elektrownie” komórki. Są one celem działania leków przeciwgrzybiczych, takich jak berberyna (berberyna indukuje mitochondrialny ROS, który zmniejsza poziom ATP o 70%, co sprawia, że jest bardzo skuteczna w hamowaniu metabolizmu C. albicans), które wywołują nadmierną produkcję ROS, zakłócając produkcję energii i wywołując śmierć komórek.
-Retikulum endoplazmatyczne (ER) ER syntetyzuje lipidy, takie jak ergosterol i białka, składając je w formy funkcjonalne. Detoksykuje również szkodliwe związki.
-Wakuole Te organelle magazynują składniki odżywcze, rozkładają odpady i utrzymują homeostazę pH. Są więc kluczowe dla przetrwania w warunkach niedoboru składników odżywczych lub stresu, np. w przypadku ekspozycji na leki przeciwgrzybicze.
4. Struktury strzępek
Candida albicans przechodzi między formą drożdżową a strzępkową w odpowiedzi na sygnały środowiskowe. Formy strzępkowe mają grubsze ściany komórkowe i zmieniony skład błony, co zmniejsza podatność na środki przeciwgrzybicze (są one 3-krotnie mniej podatne na środki działające na błony komórkowe).
Geny takie jak EFG1, Cph1 i HWP1 kontrolują przejście z formy drożdżowej do strzępkowej. W przeciwieństwie do form drożdżowych, strzępki nie mają blizn po pączkach i są wyspecjalizowane w inwazji tkanek i patogenezie, a jednocześnie mają wyższą zawartość chityny i glukanu. Przegrody dzielą strzępki na przedziały, utrzymując integralność strukturalną podczas wydłużania.
5. Matryca biofilmu
Prawdopodobnie najbardziej znany mechanizm ochronny i to nie bez powodu, ponieważ wykazano na przykład, że zmniejsza on penetrację leków przeciwgrzybiczych o 60% (ale nie martw się, ponieważ wykazano, że berberyna zmniejsza biomasę biofilmu nawet o 70% poprzez regulację w dół ALS3).
Biofilmy tworzą fizyczną barierę, która ogranicza penetrację leków przeciwgrzybiczych i komórek odpornościowych. Matryca sekwestruje leki, podczas gdy komórki przetrwalne w biofilmach przeżywają wysokie dawki. Biofilmy regulują również w górę pompy wypływowe i geny odpowiedzi na stres.
Kiedy C. albicans tworzy biofilmy, tworzy złożoną macierz pozakomórkową złożoną z β-glukanów, białek i pozakomórkowego DNA (eDNA). Matryca ta otacza komórki drożdżowe i strzępki, tworząc barierę ochronną na powierzchniach takich jak tkanki śluzowe lub urządzenia medyczne. Również cząsteczki wykrywające quorum (więcej na ten temat później), takie jak farnesol, regulują rozwój i rozprzestrzenianie się biofilmu, koordynując zachowanie komórek.
Więcej o mechanizmach ochronnych (bardzo ważne, żeby to zrozumieć). Candida albicans używa kilku mechanizmów ochronnych, żeby uniknąć reakcji immunologicznej gospodarza i leczenia przeciwgrzybiczego. Dotychczas poznaliśmy trzy z nich: pompy wypływowe, tworzenie biofilmu i zmiany morfologiczne.
Istnieją jednak również inne, takie jak:
-Obrona antyoksydacyjna
Candida wytwarza na przykład enzymy antyoksydacyjne, takie jak dysmutaza ponadtlenkowa [SOD1] i katalaza [CAT1], które neutralizują działanie czynników wywołujących ROS, takich jak berberyna, olejek oregano lub allicyna. Wykazano na przykład, że nadekspresja SOD1 zmniejsza zabijanie berberyny przez ROS o 50% (ale nie martw się, ponieważ mamy narzędzia, które pozwalają obejść ten problem). Szlak Hsp90 również naprawia uszkodzenia oksydacyjne.
-Degradacja enzymatyczna
Candida wytwarza enzymy, takie jak lipazy, esterazy i cytochrom P450, które rozkładają lub modyfikują związki przeciwgrzybicze. Na przykład lipazy rozkładają kwasy tłuszczowe, takie jak kwas kaprylowy lub kwas undecylenowy, zmniejszając ich skuteczność nawet o 40%, a enzymy cytochromu P450 metabolizują berberynę i obniżają jej stężenie.
-Zmiany w miejscu docelowym
Mutacje w genach docelowych, takich jak ERG11 odpowiedzialny za syntezę ergosterolu, zmieniają miejsca wiązania, zmniejszając skuteczność przeciwgrzybiczą. Na przykład mutacje ERG11 zmniejszają zdolność berberyny i olejku oregano do naruszania błon komórkowych nawet o 30%. Ale ponownie, mamy sposoby, aby to obejść. Na przykład allicyna działa na grupy tiolowe, a nie na ergosterol.
-Omijanie układu odpornościowego
Krótko omówiliśmy to wcześniej, kiedy mannoproteiny w ścianie komórkowej maskują β-glukany, zmniejszając rozpoznawanie przez receptory odpornościowe, takie jak dektyna-1. Jednak Candida wydziela również proteazy aspartylowe, które rozkładają białka odpornościowe gospodarza. To między innymi dlatego, jeśli chcemy skutecznie zwalczać Candida, musimy wzmocnić odpowiedź immunologiczną poprzez produkcję IgA lub aktywację makrofagów.
Obecnie kluczowe geny Candida albicans obejmują następujące geny. Każdy z tych genów odgrywa odrębną rolę w zdolności Candida albicans do kolonizacji, inwazji, przetrwania i oporności na leczenie. Poniżej znajduje się podsumowanie głównych funkcji każdego z nich oraz najskuteczniejsze dostępne bez recepty środki zaradcze.
1. ERG11 (lanosterol 14-α-demetylaza)
Koduje lanosterol 14-α-demetylazę (enzym cytochromu P450) niezbędną do syntezy ergosterolu (składnika błony komórkowej grzybów).
*Berberyna wiąże się z miejscem wiązania hemu lub kieszenią substratową lanosterolu 14-α-demetylazy, hamując jej aktywność katalityczną. To zaburza syntezę ergosterolu i zwiększa przepuszczalność błony komórkowej.
**Alicyna działa na grupy tiolowe, omijając oporność wywołaną przez ERG11/szczepy oporne na ERG11.
2. CDR1 (Candida Drug Resistance)
1) Koduje pompę wypływową kasety wiążącej ATP (ABC), która usuwa szeroki zakres leków przeciwgrzybiczych, zmniejszając ich stężenie wewnątrzkomórkowe.
*Berberyna wiąże się z miejscem wiązania substratu CDR1, konkurencyjnie hamując jego aktywność wypływową, zwiększając wewnątrzkomórkowe stężenie leków przeciwgrzybiczych.
**Kwercetyna hamuje CDR1 poprzez wiązanie się z domenami wiążącymi nukleotydy, zmniejszając hydrolizę ATP i aktywność wypływową (zwiększa to wewnątrzkomórkowe stężenie leków przeciwgrzybiczych).
***Ekspresja CDR1 jest 3–5 razy wyższa w biofilmach z powodu niedotlenienia, ograniczenia składników odżywczych i sygnałów quorum sensing. Serrapeptaza rozkłada składniki macierzy zewnątrzkomórkowej biofilmu (ECM), takie jak białka i DNA zewnątrzkomórkowe (eDNA), zakłócając mikrośrodowisko niedotlenione, które reguluje w górę ekspresję CDR1.
3. ALS3 (sekwencja podobna do aglutyniny
3) Koduje adhezynę ściany komórkowej, glikoproteinę niezbędną do zainicjowania tworzenia biofilmu i inwazji tkanek.
*Bifidobacterium bifidum konkuruje z Candida albicans o miejsca wiązania na powierzchniach błon śluzowych, zmniejszając adhezję za pośrednictwem ALS3.
**Berberyna hamuje ekspresję ALS3 poprzez oddziaływanie na czynniki transkrypcyjne Efg1 i Bcr1.
***Dieta niskowęglowodanowa, która ogranicza dostępność glukozy, zmniejszając w ten sposób ekspresję ALS3 poprzez ograniczenie aktywności Efg1 i Bcr1 (ogólnie dieta niskocukrowa zmniejsza tworzenie biofilmu Candida 2–3-krotnie w większości badań).
****Olejek z oregano hamuje ALS3 (może zmniejszyć jego ekspresję nawet o 60%) i HWP1 poprzez hamowanie Efg1, zmniejszając adhezję i wzrost strzępek.
*****Allicyna hamuje ALS3 poprzez oddziaływanie na grupy tiolowe w białkach adhezyjnych, zmniejszając adhezję i tworzenie biofilmu (może zmniejszyć ekspresję ALS3 o 40% i biofilmy jamy ustnej o 40%).
4. HWP1 (białko ściany strzępki
1) Koduje białko ściany komórkowej specyficzne dla strzępek, które sprzyja adhezji do tkanek gospodarza i ułatwia tworzenie biofilmu.
*Kwas kaprylowy hamuje lipazy i enzymy niezbędne do morfogenezy strzępek, obniżając ekspresję HWP1 (może to zrobić nawet o 50%) poprzez oddziaływanie na szlak Efg1.
**Karwakrol może zmniejszyć ekspresję HWP1 o 60%.
***Serrapeptaza zmniejsza adhezję komórek wywołaną przez HWP1, zmniejszając ekspresję HWP1 o 40% w wielu badaniach.
5. BCR1 (regulator biofilmu i ściany komórkowej
1) Koduje czynnik transkrypcyjny, który reguluje tworzenie biofilmu poprzez kontrolowanie ekspresji adhezyn (ALS3, HWP1) i genów macierzy zewnątrzkomórkowej. Zasadniczo promuje tworzenie biofilmu, adhezję i wzrost strzępek.
*Berberyna hamuje ekspresję BCR1 (nawet o 50%) poprzez oddziaływanie na Efg1 i inne czynniki transkrypcyjne, zmniejszając ekspresję ALS3 i HWP1, co osłabia tworzenie biofilmu.
**Serrapeptaza rozkłada białka ECM i eDNA, zmniejszając adhezję wywołaną przez BCR1 o 40%.
***Lactobacillus rhamnosus zmniejsza ekspresję BCR1 o 50%.
6. EFG1 (Enhanced Filamentous Growth
1) Ten gen koduje czynnik transkrypcyjny w szlaku cAMP-PKA, regulując w ten sposób wzrost strzępek, tworzenie biofilmu oraz ekspresję ALS3 i HWP1. *Kwas kaprylowy hamuje lipazy i enzymy niezbędne do morfogenezy strzępek, obniżając ekspresję EFG1 poprzez oddziaływanie na szlak cAMP-PKA.
**Kwas undecylenowy zmniejsza ekspresję EFG1 o 40%. ***Berberyna hamuje szlak cAMP-PKA, zmniejszając ekspresję EFG1.
7. Geny SAP (sekrecyjne proteazy aspartylowe (SAP1–SAP10)) Kodują rodzinę sekrecyjnych proteaz aspartylowych, które rozkładają białka gospodarza, takie jak mucyny, kolagen i czynniki immunologiczne, np. IgA.
*Probiotyki, takie jak Bifidobacterium bifidum, zwiększają produkcję IgA w błonie śluzowej, przeciwdziałając degradacji IgA za pośrednictwem SAP i wzmacniając oczyszczanie immunologiczne.
**Tributyryna zwiększa ekspresję MUC2 i wzmacnia dwuwarstwową błonę śluzową, zmniejszając uszkodzenia wywołane przez SAP.
***Allicyna hamuje aktywność SAP, reagując z grupami tiolowymi w proteazach aspartylowych, zmniejszając ich zdolność do degradacji mucyn i IgA. 8. SOD1 (dysmutaza ponadtlenkowa
1) Koduje enzym dysmutazę ponadtlenkową, który neutralizuje reaktywne formy tlenu (ROS) wytwarzane przez środki przeciwgrzybicze, takie jak berberyna, olejek oregano i czosnek, chroniąc Candida przed stresem oksydacyjnym.
*Wysokie dawki berberyny (tylko dlatego, że jest lepiej tolerowana niż wysokie dawki olejku oregano) generują wysokie poziomy ROS, przekraczające zdolność SOD1 do neutralizacji rodników ponadtlenkowych.
**Regularne dawki berberyny w połączeniu z NAC, ponieważ NAC zwiększa skuteczność olejku oregano o 50% poprzez obezwładnienie SOD1 przy jednoczesnym stosowaniu.
***Kurkumina może indukować ROS w komórkach grzybów poprzez zakłócanie funkcji mitochondriów i zwiększanie stresu oksydacyjnego.
****Olej z czarnuszki/tymochinon również przewyższa zdolności obronne SOD1, zmniejszając zdolność Candida do neutralizacji ROS, co prowadzi do śmierci komórek podobnej do apoptozy. Uwaga: W przypadku niejasności, niektóre związki mogą zwiększać produkcję reaktywnych form tlenu (ROS) w komórkach grzybów, jednocześnie wspierając odporność gospodarza.
Jak już wspomniano, mówimy o mikroorganizmach oportunistycznych, więc warto zadać pytanie, jakie środowisko sprzyja ich rozwojowi. Najczęstsze przyczyny to:
-niski poziom kwasu solnego w żołądku
-krótki czas pasażu jelitowego
-osłabiony układ odpornościowy
-brak peptydów przeciwbakteryjnych
-słaby przepływ żółci
-problemy hormonalne, takie jak niski poziom hormonów tarczycy i/lub insulinooporność
-niektóre leki
-niezwiązane żelazo -niedożywienie / złe nawyki żywieniowe
-toksyny środowiskowe, takie jak metale ciężkie i ksenoestrogeny
-niezdrowe komórki tuczne / nietolerancja histaminy.
Oto jak to działa: Kwas solny (HCl), wytwarzany przez komórki okładzinowe żołądka, pełni pewne kluczowe funkcje, takie jak:
– Zabijanie spożytych bakterii, grzybów i pasożytów poprzez tworzenie kwaśnego środowiska (pH 1,5–3,5 (niskie pH denaturuje białka mikroorganizmów, niszczy błony komórkowe i aktywuje pepsynę, proteazę, która dodatkowo rozkłada patogeny)).
-Rozkładanie białek na aminokwasy poprzez ich denaturację (rozłożenie ich złożonych struktur) i aktywację pepsyny, która rozszczepia białka na mniejsze peptydy.
-Ułatwianie wchłaniania składników odżywczych, takich jak witamina B12, żelazo i inne minerały. Na przykład HCl uwalnia witaminę B12 z białek pokarmowych, umożliwiając jej wiązanie się z czynnikiem wewnętrznym (również wydzielanym przez komórki okładzinowe) i przekształca żelazo trójwartościowe (Fe³⁺) zawarte w pożywieniu w żelazo dwuwartościowe (Fe²⁺), które jest lepiej przyswajalne.
Wyzwalanie uwalniania sekretyny i cholecystokininy (CCK) z dwunastnicy, sygnalizując trzustce wydzielanie enzymów trawiennych (lipazy, proteazy, amylazy) oraz woreczkowi żółciowemu uwalnianie żółci. Jeśli chodzi o badania, test Heidelberski jest precyzyjnym, ale dość kosztownym badaniem laboratoryjnym. Oto kilka mechanizmów, dzięki którym powolny czas przejścia pokarmu sprzyja rozrostowi drożdżaków Candida. Po pierwsze, powolny czas przejścia oczywiście pozwala na dłuższe pozostawanie niestrawionego pokarmu w jelitach. Jest to szczególnie problematyczne w przypadku cukrów prostych i węglowodanów.
Wykazano na przykład, że przedłużony czas przejścia pokarmu przez jelita u myszy powoduje wzrost poziomu glukozy w jelitach, co prowadzi do trzykrotnego wzrostu kolonizacji Candida albicans (glukoza aktywuje szlak Ras1-cAMP-PKA, zwiększając ekspresję adhezyn, takich jak Als1, Als3 i Hwp1, oraz cząsteczek wykrywających quorum, które wzmacniają miejsca adhezji i tworzenie biofilmu).
Poza tym przedłużona dostępność składników odżywczych sprzyja szybkiemu pączkowaniu i wzrostowi strzępek oraz zmniejsza obrót bakterii takich jak Lactobacillus i Bifidobacterium, które normalnie konkurują z Candida o miejsca adhezji i składniki odżywcze oraz wytwarzają metabolity przeciwgrzybicze, takie jak kwas mlekowy lub nadtlenek wodoru, które utrzymują kwaśne pH jelit (4,5–5,5), nieprzyjazne dla Candida.
Powolny tranzyt u pacjentów z IBS-C korelował z 50% zmniejszeniem różnorodności Lactobacillus i dwukrotnym wzrostem kolonizacji Candida, a inne badania wykazały, że powolny tranzyt u ludzi zwiększał pH jelit z 5,5 do 6,5, co korelowało z trzykrotnym wzrostem wzrostu Candida. Powolny tranzyt może również osłabiać odporność błony śluzowej poprzez zmniejszenie usuwania komórek Candida i ich antygenów, umożliwiając ich długotrwałą ekspozycję na komórki odpornościowe. Może to prowadzić do tolerancji immunologicznej lub dysfunkcji, szczególnie w tkance limfatycznej związanej z jelitami (GALT), gdzie IgA i komórki T normalnie kontrolują Candida.
Aby spojrzeć na to z odpowiedniej perspektywy, powolny tranzyt u myszy może zmniejszyć poziom IgA w błonie śluzowej o 40%. Wszystko to sprzyja również tworzeniu się biofilmów, a wykazano, że powolny tranzyt jelitowy u szczurów zwiększa tworzenie się biofilmów Candida czterokrotnie. Przejdźmy teraz do tego, w jaki sposób osłabiony układ odpornościowy przyczynia się do nadmiernego rozwoju Candida.
Po pierwsze, neutrofile, makrofagi i komórki dendrytyczne odgrywają kluczową rolę w pochłanianiu i niszczeniu komórek Candida poprzez fagocytozę, a osłabiony układ odpornościowy oczywiście zmniejsza zdolność fagocytozy. Na przykład neutropenia wywołana kortykosteroidami u myszy zwiększyła ryzyko ogólnoustrojowej kandydozy czterokrotnie z powodu upośledzonej fagocytozy. Następnie mamy upośledzoną produkcję cytokin przeciwgrzybiczych. Układ odpornościowy wykorzystuje cytokiny, takie jak interleukina-17 (IL-17), IL-22 i interferon gamma (IFN-γ), do koordynowania odpowiedzi przeciwgrzybiczej.
Cytokiny te, wytwarzane przez komórki Th17 i komórki limfoidalne wrodzone, wzmacniają funkcję bariery nabłonkowej, stymulują produkcję peptydów przeciwbakteryjnych i aktywują fagocyty. Immunosupresja zmniejsza produkcję cytokin, osłabiając obronę błon śluzowych.
Niedobór IL-17, na przykład w przewlekłej kandydozie błon śluzowych i skóry, zwiększył kolonizację Candida trzykrotnie. Oczywiście mamy również zmniejszoną produkcję IgA w błonie śluzowej, co również ma kluczowe znaczenie, ponieważ sekretoryczna IgA (sIgA) w błonach śluzowych (np. w jelitach, pochwie, jamie ustnej) wiąże komórki Candida, zapobiegając ich adhezji i sprzyjając ich usuwaniu.
Jednak osłabiony układ odpornościowy zmniejsza produkcję sIgA, umożliwiając Candida kolonizację miejsc adhezji błony śluzowej. Prowadzi to również do ogólnej dysregulacji odpowiedzi zapalnej, poprzez nadmierną produkcję cytokin prozapalnych, takich jak IL-1β lub IL-6, lub niewystarczającą odpowiedź przeciwzapalną. Jest to również problem, ponieważ na przykład nadmierna IL-6 hamuje reakcje Th17 i zmniejsza IL-17.
Nie zapominajmy też, że układ odpornościowy wykorzystuje reaktywne formy tlenu (ROS) wytwarzane przez fagocyty (neutrofile poprzez oksydazę NADPH) do zabijania Candida. Zatem osłabiony układ odpornościowy zmniejsza produkcję ROS, umożliwiając Candida przetrwanie w środowisku, w którym zmniejszona ilość ROS gospodarza pozwala Candida utrzymać enzymy zależne od tioli, wspomagające metabolizm, adhezję i tworzenie biofilmu.
Dlatego niektóre badania pokazują, że pacjenci z CGD z upośledzoną produkcją ROS mają 5-krotnie większe ryzyko wystąpienia ogólnoustrojowej kandydozy. Przejdźmy teraz do peptydów przeciwdrobnoustrojowych (AMP), ponieważ są one ściśle powiązane z naszym układem odpornościowym. Zabijają one mikroorganizmy bezpośrednio, niszcząc błony komórkowe, indukując reaktywne formy tlenu (ROS) lub hamując szlaki metaboliczne, modulują odpowiedzi immunologiczne poprzez rekrutację komórek odpornościowych, takich jak neutrofile i makrofagi, oraz stymulują produkcję cytokin (na przykład IL-17 i IL-22).
Aby pokazać, jak ważne są one, histatyna-5 zmniejszyła żywotność Candida albicans o 80% in vitro, a jej brak w ślinie zwiększył ryzyko wystąpienia pleśniawki jamy ustnej czterokrotnie. Histatyna-5 może nawet hamować enzymy metaboliczne Candida, takie jak ADH, nawet o 60%, zakłócając produkcję energii i przyswajanie składników odżywczych.
Porozmawiajmy teraz o tym, jak problemy hormonalne, takie jak niski poziom hormonów tarczycy i/lub insulinooporność, mogą wpływać na przerost drożdżaków Candida.
Najpierw omówmy wpływ niskiego poziomu hormonów tarczycy. Hormony tarczycy w znacznym stopniu regulują motorykę jelit, wpływając na układ nerwowy jelit i skurcze mięśni gładkich. Niski poziom hormonów tarczycy lub niedoczynność tarczycy spowalnia perystaltykę jelit, co prowadzi do wydłużenia czasu przejścia treści pokarmowej i, jak wspomniano wcześniej, przedłużenia ekspozycji na glukozę i węglowodany, które napędzają glikolizę i fermentację Candida, regulując w górę adhezyny, takie jak Als3, i cząsteczki wykrywające quorum, takie jak tyrosol, poprzez szlak Ras1-cAMP-PKA.
Hormony te modulują również odpowiedź immunologiczną poprzez regulację różnicowania komórek T, aktywności neutrofili i produkcji cytokin, więc niski poziom T3/T4 osłabia te funkcje, prowadząc do zmniejszenia fagocytozy przez neutrofile i makrofagi. Na przykład u pacjentów z niedoczynnością tarczycy występuje dwukrotnie większa częstość występowania kandydozy jamy ustnej z powodu osłabienia odpowiedzi komórek T i sIgA. Ale to nie koniec problemów.
Niski poziom hormonów tarczycy prowadzi również do zmniejszenia produkcji peptydów przeciwdrobnoustrojowych, ponieważ regulują one w górę AMP, takie jak β-defensyny i katelicydyny w komórkach nabłonkowych. Kolejnym problemem jest to, że niedoczynność tarczycy spowalnia metabolizm glukozy, prowadząc do podwyższonego poziomu glukozy we krwi i tkankach, a tym samym reguluje w górę adhezyny i cząsteczki wykrywające quorum, ponownie wzmacniając miejsca adhezji i biofilmy.
Jeśli chodzi o insulinooporność, to przede wszystkim prowadzi ona do hiperglikemii, podwyższając poziom glukozy we krwi, ślinie, wydzielinach pochwowych i błonie śluzowej jelit. Na przykład hiperglikemia u pacjentów z insulinoopornością zwiększyła 3-krotnie kolonizację Candida w pochwie, co jest związane z podwyższonym poziomem glikogenu. Osłabia również odpowiedź immunologiczną poprzez zmniejszenie fagocytozy neutrofili, aktywacji makrofagów i produkcji cytokin, hamuje ekspresję AMP, spowalnia motorykę jelit z powodu autonomicznej neuropatii lub stanu zapalnego oraz wywołuje przewlekłe, niskie stany zapalne poprzez podwyższony poziom cytokin prozapalnych.
Jeśli chodzi o żelazo niezwiązane, jest ono przede wszystkim kluczowym kofaktorem enzymów metabolicznych Candida, w tym enzymów biorących udział w glikolizie, cyklu kwasu trikarboksylowego (TCA) i biosyntezie ergosterolu. W jaki sposób?
Żelazo niezwiązane jest wychwytywane przez Candida za pomocą sideroforów, takich jak ferrichrome, lub systemów wychwytu hemu, takich jak Rbt5, napędzając produkcję ATP i wzrost. Aktywuje również szlak Ras1-cAMP-PKA, regulując w górę adhezyny i cząsteczki wykrywające quorum, wzmacniając miejsca adhezji i biofilmy. Co więcej, żelazo jest również niezbędne do przejścia Candida z drożdży do strzępek, kluczowej cechy zjadliwości regulowanej przez geny takie jak EFG1 i Cph1.
Wspomaga również enzymy przeciwutleniające Candida, które neutralizują ROS z komórek odpornościowych gospodarza lub leków przeciwgrzybiczych, będąc jednocześnie kofaktorem ERG11 (lanosterol 14-α-demetylaza), enzymu cytochromu P450 w szlaku biosyntezy ergosterolu, więc niezwiązane żelazo zwiększa również produkcję ergosterolu. Istnieją oczywiście inne kwestie, takie jak fakt, że wysoki poziom żelaza zmniejsza populację Lactobacillus nawet o 50%.
Dlatego można znaleźć badania wykazujące, że wysoki poziom żelaza zwiększa tempo wzrostu Candida albicans o 50%, suplementacja żelaza zwiększa tworzenie biofilmu Candida trzykrotnie, a środowisko bogate w żelazo zwiększa tworzenie strzępek Candida o 50%. Kolejnym ważnym tematem do omówienia jest to, w jaki sposób niedożywienie i niedobory określonych mikroelementów tworzą środowisko sprzyjające nadmiernemu rozrostowi Candida albicans.
Mikroelementy, takie jak witamina D, cynk, witamina A i witamina C, mają kluczowe znaczenie dla odporności wrodzonej i nabytej, w tym fagocytozy, produkcji cytokin i ekspresji AMP. Niedobory cynku i witaminy A upośledzają aktywność neutrofili i makrofagów, ale także osłabiają bariery śluzówkowe poprzez zmniejszenie odnowy komórkowej i produkcji śluzu. Wykazano, że sam niedobór cynku zmniejsza fagocytozę neutrofili nawet o 50%. Następnie niedobór witaminy D zmniejsza produkcję IL-17 i IL-22 przez komórki Th17.
Wykazano również, że niedobory selenu, cynku, retinolu, witaminy D i C zmniejszają poziom IgA wydzielniczego (sIgA). Na przykład niedobór witaminy A zmniejsza produkcję sIgA poprzez upośledzenie różnicowania komórek B i wydzielania przeciwciał. Niedobór cynku zaburza również syntezę sIgA, wpływając na aktywację komórek B i sygnalizację cytokinową.
Niedobór selenu może zmniejszać poziom sIgA poprzez zwiększenie stresu oksydacyjnego i upośledzenie funkcji komórek B. Oczywiście witamina D i cynk są również niezbędne do regulacji w górę AMP, takich jak β-defensyny (hBD-2) i katelicydyny (LL-37) w komórkach nabłonkowych.
Niedobór witaminy D zmniejszył ekspresję hBD-2 o 40% w tkankach błony śluzowej, zwiększając kolonizację Candida dwukrotnie. Można to również pominąć, jeśli chodzi o korzystne bakterie jelitowe, jednak niedobór cynku może zmniejszyć populację Lactobacillus o 20–50%.
Niedobory witamin z grupy B i minerałów, takich jak magnez, mogą również prowadzić do spowolnienia czasu przejścia (witaminy z grupy B mają dość duży wpływ na neuroprzekaźniki (ale także na wydzielanie żółci), dlatego tak wiele osób z ogólnymi problemami jelitowymi uważa witaminy B1, B6 (w postaci P5P) i B8 za tak pomocne). Nie wspominając już o tym, że niedobory witamin z grupy B, magnezu i potasu zaburzają metabolizm glukozy, nasilając ten efekt.
Oczywiście dieta wysokowęglowodanowa i uboga w składniki odżywcze może prowadzić do względnej hiperglikemii lub słabej regulacji poziomu glukozy, dostarczając Candida obfite źródło energii. Jeśli chodzi o mechanizmy, dzięki którym metale ciężkie sprzyjają nadmiernemu rozrostowi Candida, mamy do czynienia z następującymi zjawiskami.
Przede wszystkim osłabiają one odpowiedź immunologiczną poprzez zmniejszenie fagocytozy neutrofili i makrofagów oraz hamowanie produkcji cytokin. Candida może wchłaniać metylortęć, aż zostanie ona uwolniona w postaci organicznej. Rtęć antagonizuje również selen, który jest niezbędny dla hipochloritu.
Metale ciężkie ogólnie zaburzają mikroflorę jelitową i błony śluzowej, preferencyjnie hamując rozwój pożytecznych bakterii, generując reaktywne formy tlenu (ROS) w komórkach gospodarza i wyczerpując jego mechanizmy obronne. Kolejną kwestią jest to, że mogą one zwiększać dostępność glukozy poprzez nasilenie stanu zapalnego, a niektóre z nich działają również jako kofaktory ERG11, zwiększając produkcję ergosterolu.
Xenoestrogeny wiążą się z receptorami estrogenowymi, regulując w górę geny adhezyny Candida, zwiększają również dostępność glikogenu w tkankach błony śluzowej i hamują odpowiedź immunologiczną, głównie poprzez zmniejszenie produkcji cytokin. Wreszcie, jeśli chodzi o MCAS i nietolerancję histaminy, to pierwsza z nich powoduje nadmierną degranulację komórek tucznych, uwalniając histaminę, cytokiny prozapalne, takie jak IL-6 i TNF-α, oraz prostaglandyny. Następnie nadmierna histamina z MCAS i nietolerancja histaminy zwiększa przepuszczalność błony śluzowej poprzez stymulację receptorów H1 i H2, co prowadzi do uszkodzenia nabłonka i zmniejszenia produkcji śluzu. Mogą one również spowalniać motorykę jelit poprzez nadmierną stymulację receptorów H2.
Teraz zdaję sobie sprawę, że może to brzmieć zbyt skomplikowanie, więc oto kilka podstawowych wskazówek.
Po pierwsze: NIE WYRZĄDZAJ SZKODY. W przypadku infekcji jamy ustnej lub palców stóp NALEŻY stosować środki miejscowe, stosując jednocześnie inne zasady, takie jak te przedstawione poniżej. Niektóre z nich, które działają na wiele aspektów, obejmują:
-Unikanie następujących produktów spożywczych i nawyków żywieniowych, które mogą negatywnie wpływać na zdrowie jelit:
1. Spożywanie wysoko przetworzonej żywności. Jest ona problematyczna z wielu powodów. Większość z tych produktów zawiera emulgatory i konserwanty, które zaburzają mikrobiom jelitowy, zmieniając skład bakterii i zwiększając stan zapalny. Ponadto większość z nich jest pozbawiona składników odżywczych, a te, które je zawierają, często mają wysoką zawartość histaminy i są pakowane w sposób, który prowadzi do wycieku toksyn, takich jak aluminium (na przykład konserwy z owocami morza).
2. Spożywanie zbyt dużej ilości węglowodanów bezkomórkowych (np. rafinowanego cukru). Ich nadmiar sprzyja rozwojowi szkodliwych bakterii i drożdży, prowadząc do dysbiozy. Zwiększają również przepuszczalność jelit, zaburzając białka ścisłych połączeń.
3. Sztuczne substancje słodzące, takie jak aspartam, sukraloza, sacharyna i acesulfam potasowy. Chociaż prawdą jest, że aby wywrzeć bezpośredni i natychmiastowy wpływ na takie schorzenia jak nowotwory, wymagane są dość duże dawki, w kontekście zdrowia jelit nawet niewielkie ilości mogą zmienić różnorodność bakterii jelitowych, zmniejszając liczbę pożytecznych gatunków, takich jak Bifidobacterium, i zwiększając liczbę bakterii prozapalnych.
4. Wysoka zawartość tłuszczów trans i kwasów tłuszczowych nienasyconych typu omega-6. Tłuszcze trans i łatwo utleniające się tłuszcze wytwarzają cytokiny prozapalne, uszkadzają wyściółkę jelit i wykazują działanie redukujące liczbę pożytecznych bakterii.
5. Nadmierne spożycie alkoholu (w przypadku problemów jelitowych należy zrobić dwumiesięczną przerwę od spożywania wszelkich napojów alkoholowych, a w przypadku nadmiernego rozwoju patogenów należy unikać piwa, cydru i wina przez 4 miesiące). Alkohol jest znany z tego, że zaburza ścisłe połączenia komórkowe, zmniejsza różnorodność mikroorganizmów, a w przypadku detoksykacji oczywiście obciąża wątrobę.
6. Ziarna hybrydyzowane. Ogólnie rzecz biorąc, po 1960 roku zaczęliśmy tworzyć hybrydy pszenicy, aby roślina mogła przetrwać w dość surowym klimacie. Obecnie gluten występujący w ziarna hybrydowych jest tak trudny do strawienia, że jego częste spożywanie nieuchronnie prowadzi do poważnych problemów jelitowych. Uwaga: gluten jest mieszaniną różnych rodzajów białek (głównie gliadyny i gluteniny) lub złożonym białkiem występującym w takich produktach jak pszenica, żyto i jęczmień. Co więcej, należy również wziąć pod uwagę, że obecnie nie kiełkujemy ani nie fermentujemy ziaren, co ma na celu rozbicie części glutenu, ale także związków takich jak kwas fitynowy.
Ponadto w wielu krajach, takich jak Stany Zjednoczone, zboża są prawdopodobnie drugim po soi (która zajmuje pierwsze miejsce) produktem, który jest spryskiwany ogromnymi ilościami herbicydów, takich jak glifosat. Gluten wyzwala również uwalnianie zonuliny (białka regulującego przepuszczalność ściany jelit poprzez modulowanie połączeń ścisłych). Następnie mamy problem zanieczyszczenia mikotoksynami i oczywiście fakt, że wiele zbóż jest wzbogacanych kwasem foliowym i formami żelaza, które są w zasadzie wiórami żelaza. Niektóre osoby są również wrażliwe na albuminę roślinną.
7. Nabiał A1 i ogólne nadmierne spożycie nabiału (na przykład nawet zbyt duża ilość mleka może rozcieńczać kwas żołądkowy i powodować problemy). Nabiał A2 zawiera prolinę w pozycji 67 łańcucha beta kazeiny, podczas gdy nabiał A1 zawiera histydynę. Może to powodować diametralną różnicę w spożywaniu nabiału i sprawia, że nabiał A1 jest nieodpowiedni dla osób borykających się z problemami z komórkami tucznymi i nieuchronnie prowadzi do stanów zapalnych w porównaniu z nabiałem A2.
8. Nadmierne spożywanie produktów o wysokiej zawartości FODMAP (fermentujących oligosacharydów, disacharydów, monosacharydów i polioli), takich jak cebula, czosnek, fasola, soczewica, pszenica, jabłka, gruszki, owoce pestkowe, miód, owoce o wysokiej zawartości fruktozy itp., które prowadzą do szybkiej fermentacji przez bakterie jelitowe.
9. Produkty bogate w fityniany i szczawiany, które wiążą się z minerałami, takimi jak cynk, żelazo i wapń, zmniejszając ich wchłanianie i potencjalnie upośledzając funkcjonowanie komórek jelitowych.
10. Nadmierne spożycie kofeiny (>100 mg/dzień) zwiększa perystaltykę jelit i zmniejsza produkcję śluzu.
11. Herbicydy i pestycydy, takie jak glifosat, które działają jak antybiotyki i zmniejszają liczbę pożytecznych bakterii jelitowych. Uwaga: N-fosfometyloglicyna, znana również jako glifosat, działa poprzez hamowanie enzymu syntazy 5-enolpirynowosikimianianu-3-fosforanu (EPSP). Powoduje to zakłócenie szlaku kwasu szikimowego i zmniejszenie ilości aminokwasów aromatycznych.
Ogólnie rzecz biorąc, szlak kwasu szikimowego jest odpowiedzialny za produkcję witamin i aminokwasów aromatycznych, takich jak fenyloalanina, poprzez syntazę EPSP, więc jego zakłócenie negatywnie wpływa na eNOS, trzustkę, nadnercza, enzymy SOD, CAT i GPx, glutaminian, GABA, metabolizm kwasu retinowego i hamuje GGT oraz G6PD, a nawet może nasilać szkody spowodowane przez aluminium.
12. Nieregularne nawyki żywieniowe, które zmniejszają produkcję kwasu żołądkowego i enzymów oraz zaburzają rytm dobowy jelit, równowagę mikrobiologiczną i motorykę.
13. Zbyt szybkie jedzenie lub spożywanie dużych porcji, co prowadzi do niepełnego trawienia i fermentacji w jelitach.
14. Późne spożywanie posiłków również zaburza rytm dobowy jelit, zaburzając równowagę mikrobiologiczną i motorykę. Zwiększa również ryzyko refluksu żołądkowego, ponieważ leżenie po jedzeniu pozwala kwasowi żołądkowemu przedostać się do przełyku.
15. Niewystarczające nawodnienie, o którym była już mowa, zmniejsza produkcję śluzu, a także spowalnia motorykę.
16. Częste podjadanie. Jedzenie czegoś co 1-2 godziny nie pozwala na przykład migrującemu kompleksowi motorycznemu (MMC (cykliczny wzorzec aktywności perystaltycznej występujący podczas postu)) na oczyszczenie jelita cienkiego z bakterii.
Zacznij stosować S. Boulardii http://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/21077734/
– Rozważ bezpieczne środki prokinetyczne, takie jak:
– Imbir.
– Korzeń mniszka lekarskiego.
– Liść karczocha.
– Mięta pieprzowa.
– Korzeń lukrecji.
-Idź spać i popraw swój CR.
Jeśli chodzi o zdrowie dobowego rytmu biologicznego i sen:
-Dynamika mikroflory jelitowej przebiega zgodnie z 24-godzinnym cyklem (cały przewód pokarmowy podlega rytmowi dobowemu, populacje bakterii, opróżnianie żołądka, perystaltyka i wydzielanie enzymów osiągają szczyt w określonych porach, aby wspomóc trawienie, a praca zmianowa, jak wykazano, zmienia skład mikroflory, zmniejszając liczbę bakterii pożytecznych i sprzyjając rozwojowi gatunków szkodliwych). Uwaga: Dlatego, wierzcie lub nie, prosta czynność, jaką jest regularne spożywanie posiłków, poprawiła zdrowie jelit wielu osób.
-Melatonina działa jako silny przeciwutleniacz w przewodzie pokarmowym, wspomaga naprawę błony śluzowej i reguluje motorykę jelit.
-Sen ma kluczowe znaczenie dla naprawy komórek i regeneracji tkanek (na przykład poprzez hormon wzrostu) w całym organizmie, a tym samym również w przewodzie pokarmowym.
– Podczas snu komórki odpornościowe, takie jak komórki T i komórki B w jelitach, są uzupełniane i przygotowywane do walki z patogenami.
– Następnie podczas snu następuje regulacja w górę cytokin przeciwzapalnych, takich jak IL-10.
– Ponadto zły sen lub zaburzenia rytmu dobowego powodują wzrost poziomu kortyzolu, co zmniejsza różnorodność mikroorganizmów, zwiększa przepuszczalność jelit, a także sprzyja stanom zapalnym.
– Tkanka limfatyczna związana z jelitami (GALT) również polega na rytmie dobowym, aby utrzymać swoje zdolności nadzorcze i reagowania.
– Podczas snu komórki odpornościowe, takie jak komórki T i komórki B w jelitach, są uzupełniane i przygotowywane do walki z patogenami.
– Odpowiednia ilość snu zwiększa produkcję immunoglobuliny A (IgA), przeciwciała pokrywającego błonę śluzową jelit, które neutralizuje szkodliwe bakterie i wirusy.
– Wspomaga kompleks motoryczny migrujący (MMC), który podczas postu oczyszcza jelito cienkie z bakterii.
Numer 3: Skoncentruj się na zdrowiu połączeń ścisłych, ponieważ bez nich środki przeciwgrzybicze i substancje zakłócające biofilm mogą pogorszyć stan. Połączenia ścisłe (TJ) to struktury białkowe (ich budowa zostanie omówiona za chwilę), które tworzą selektywną barierę między komórkami nabłonkowymi (górna część sąsiadujących komórek nabłonkowych) a komórkami śródbłonka, głównie w przewodzie pokarmowym (GI), co czyni je składnikami bariery śluzówkowej jelit.
Bez TJ enterocyty i kolonocyty nie mogą prawidłowo funkcjonować, a ogólnie rzecz biorąc, ścisłe połączenia są niezbędne do zapobiegania niekontrolowanemu przedostawaniu się do krwiobiegu takich substancji jak bakterie, toksyny i niestrawione pokarmy, utrzymując selektywną barierę (umożliwiają one regulowany transport międzykomórkowy małych cząsteczek, takich jak jony, woda i glukoza, na przykład przez pory claudynowe).
Pomagają również tkance limfatycznej związanej z jelitami (GALT), ograniczają translokację lipopolisacharydów (LPS), ułatwiają integralność warstwy śluzu i wykonują wiele innych funkcji, dlatego zwiększona przepuszczalność lub nieszczelność jelit prowadzi do zapalenia układu (aktywowany jest TLR4, a po LPS aktywowane są cytokiny, takie jak IL-6 i TNF-a, antygenty pokarmowe lub toksyny dostają się do krwiobiegu), przyczynia się do nadwrażliwości pokarmowej (za pośrednictwem IgG), zaburzeń autoimmunologicznych i oczywiście problemów takich jak przerost patogenów, IBS i IBD, gdzie na przykład nawet do 80% osób z IBS ma zwiększoną przepuszczalność.
Teraz, TJ są zrobione z:
1. Białek transbłonowych, takich jak:
-Claudiny, które są rodziną 27 białek, które decydują o przepuszczalności TJ (na przykład claudina-1 i -3 tworzą szczelne uszczelnienia, podczas gdy claudina-2 zwiększa rozmiar porów).
-Okludyn, która zwiększa stabilność TJ i reguluje transport międzykomórkowy poprzez organizowanie pasm TJ i łączenie ich z cytoszkieletem aktynowym, na przykład poprzez białko ZO, lub poprzez regulację transportu międzykomórkowego jonów i małych cząsteczek.
-JAM, które modulują tworzenie TJ i transmigrację komórek odpornościowych. Na przykład przyczyniają się do początkowego tworzenia TJ poprzez rekrutację białek szkieletowych i ułatwianie adhezji międzykomórkowej. Wchodzą również w interakcje z claudinami i okludyną, regulując jednocześnie transmigrację leukocytów i monocytów przez bariery śródbłonkowe i nabłonkowe. -Tricellulina wzmacnia połączenia w miejscach styku trzech komórek (gdzie spotykają się trzy komórki). Na przykład tworzy barierę zapobiegającą przepływowi makrocząsteczek i patogenów międzykomórkowych w tych miejscach, jednocześnie wiążąc się z LSR (receptorem lipoprotein stymulowanym lipolizą) w celu utrzymania integralności trójkomórkowej.
2. Białka szkieletu wewnątrzkomórkowego, takie jak:
– Białka zonula occludens (ZO) należą do rodziny guanylan kinaz związanych z błoną (MAGUK) i pełnią funkcję białek szkieletu wewnątrzkomórkowego, które umieszczają białka transbłonowe TJ (klaudynę, okludynę, JAM, tricellulinę) w cytoszkielecie aktynowym, stabilizują strukturę TJ i pośredniczą w przekazywaniu sygnałów.
– Białka związane (cytoszkieletowe) aktyna i filamenty miozyny w cytoszkielecie dynamicznie regulują otwieranie/zamykanie TJ poprzez fosforylację w odpowiedzi na sygnały mechaniczne i biochemiczne. Oto jak w skrócie można poprawić funkcjonowanie połączeń ścisłych:
Numer 1: Jeśli cierpisz na jakiekolwiek stany zapalne, takie jak MCAS, musisz wziąć to pod uwagę.
Numer 2: Wyeliminuj gluten, cukier, alkohol, nadmierne spożycie produktów o wysokiej zawartości FODMAP, NLPZ, PPI, metale ciężkie i glifosat.
Numer 3: Zrelaksuj się. Jak wspomniano, kortyzol zaburza TJ poprzez rozregulowanie osi HPA, a także aktywuje MLCK.
Numer 4: Śpij i korzystaj ze słońca. Zły sen i CR zaburzają ekspresję białek TJ, podczas gdy światło słoneczne i witamina D ją regulują.
Numer 5: Zapewnij organizmowi wystarczającą ilość cynku (stabilizuje połączenia ścisłe), L-glutaminy (wzmacnia ekspresję białek połączeń ścisłych), retinolu i polifenoli.
Numer 6: Wybierz probiotyk, który najlepiej działa w Twoim przypadku:
– Lactobacillus rhamnosus GG.
-Bifidobacterium longum.
-Saccharomyces boulardii.
Jeśli te nie działają lub nie możesz ich stosować, rozważ:
-kwercetynę
-kurkuminę NAC może również pomóc w konkretnym przypadku osób z chorobą Leśniowskiego-Giroux-Peirce’a -DGL
Numer 4: Zacznij pracować nad biofilmami. Biofilmy to zorganizowane „grupy” mikroorganizmów, takich jak bakterie, grzyby, archeony lub pierwotniaki, które często tworzą się w jelitach, jamie ustnej i zatokach. Są one osadzone w wytworzonej przez siebie macierzy pozakomórkowej złożonej z polisacharydów, białek i pozakomórkowego DNA (eDNA), która działa jak fizyczna bariera i sprawia, że są one bardzo odporne na antybiotyki i leki przeciwgrzybicze.
Tworzenie biofilmu rozpoczyna się od przylegania mikroorganizmów planktonicznych do powierzchni za pomocą sił van der Waalsa lub specyficznych adhezyn, a następnie mikroorganizmy zaczynają wytwarzać składniki macierzy. Następnie rozpoczyna się proces dojrzewania, w którym dochodzi do podziału komórek i rozrostu macierzy, tworząc mikrokolonie, a ostatecznie powstają trójwymiarowe struktury z kanałami przepływu składników odżywczych.
Proces ten jest regulowany przez quorum sensing, czyli system komunikacji międzykomórkowej wykorzystujący cząsteczki sygnałowe do koordynacji ekspresji genów, zwiększając zjadliwość i odporność. Trzy substancje zakłócające biofilm, które mają najmniejsze szanse na odwrotny skutek, to:
1. Apolaktoferryna Laktoferryna występuje w dwóch postaciach:
-laktoferryna natywna
-apolaktoferryna Obie mogą być bardzo cenne, ale pierwsza z nich jest związana z żelazem, a druga nie, co pozwala jej pozbawiać patogeny żelaza, a tym samym pomaga nam faktycznie zagłodzić patogeny zależne od żelaza, takie jak Candida albicans. Zapobiega również przywieraniu patogenów do powierzchni poprzez zakłócanie działania adhezyn i hamuje quorum sensing. Wydaje się również być lepiej tolerowana przez osoby odczuwające dyskomfort po zastosowaniu takich substancji jak NAC i bromelaina. Oczywiście może również pomóc osobom z dziedziczną hemochromatozą, które zauważyły, że chociaż flawonoidy pomagają im w obniżeniu markerów i niektórych objawów, to zbytnio obniżają libido.
2. L. reuteri DSM 17938, ATCC PTA 5289. Są one zalecane, ponieważ wytwarzają reuterynę, która ma szerokie spektrum właściwości przeciwbakteryjnych, może również zakłócać EPS, konkuruje o miejsca adhezji i hamuje szlaki quorum sensing.
3. Kurkumina. Ta substancja hamuje quorum sensing, a także zaburza błony komórkowe bakterii. Inne substancje, które mogą pomóc, to:
NAC, berberyna, ekstrakt z czosnku, bromelaina i serrapeptaza.
Numer 5: Zniszcz, zwiąż i zarządzaj procesem odumierania. W tym miejscu do gry wchodzą środki przeciwgrzybicze, takie jak kwas karpylowy, kaprylan sodu, molibden, berberyna, cynamon cejloński, olej z czarnuszki w połączeniu z prokinetykami, takimi jak imbir, i środkami wiążącymi, takimi jak węgiel aktywowany.
Zastrzeżenie: Jeśli wszystko inne robisz prawidłowo, naprawdę powinieneś odczuwać obumieranie przy niewielkich ilościach tych substancji. Jeśli tak nie jest (a widziałem takie przypadki), porady, które zostały dotychczas omówione, mogły już rozwiązać problem nadmiernego rozrostu, więc rozważ ponowne wykonanie badań. Jeśli chodzi o obumieranie, przeczytaj:
Numer 6: Przywrócenie równowagi. Wymaga to wykonania testów, aby sprawdzić, czy przerost został opanowany, i można zastosować takie środki jak colostrum, cynk, witamina B2 i B1.
To wszystko. Mam nadzieję, że ten wątek był dla Państwa pouczający.
Autor: George Ferman
Źródła:
https://link.springer.com/article/10.1007/s00217-018-3219-9
https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/22955356/
https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/38779729/
https://onlinelibrary.wiley.com/doi/full/10.1046/j.1365-3083.2001.00834.x#:~:text=Exposure%20to%20environmental%20heavy%20metals%20has%20been,HgCl2%20inhibited:%20(1)%20polarization%20and%20(2)%20immunoglobulin
https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0887233398000186#:~:text=A%20disturbance%20in%20neutrophil%20function%20has%20been,to%20neutrophils%2C%20superoxide%20anion%20production%20was%20induced
https://t.co/EZ0nUS6ug1
https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC11317476/
https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC7758470/
https://www.mdpi.com/1422-0067/23/16/9264
https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0023643821016157
https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC9082519/
https://www.mdpi.com/2504-3900/61/1/16
https://www.jmb.or.kr/journal/view.html?doi=10.4014/jmb.1901.01012
https://www.frontiersin.org/journals/cellular-and-infection-microbiology/articles/10.3389/fcimb.2018.00185/full
https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC10039988/
https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC11895461/
https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC6811426/
https://www.researchgate.net/publication/319911561_The_Dietary_Food_Components_Capric_Acid_and_Caprylic_Acid_Inhibit_Virulence_Factors_in_Candida_albicans_Through_Multitargeting
https://journals.asm.org/doi/10.1128/spectrum.02157-23
https://www.researchgate.net/publication/295814103_Antifungal_effects_of_undecylenic_acid_on_the_biofilm_formation_of_Candida_albicans
https://www.researchgate.net/publication/24399971_Ascorbic_ACID_decreases_the_antifungal_effect_of_fluconazole_in_the_treatment_of_candidiasis
https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC10435753/
https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/17027231/
https://www.nature.com/articles/nm.3871
https://journals.asm.org/doi/10.1128/mbio.00915-18
https://journals.plos.org/plospathogens/article?id=10.1371/journal.ppat.1006144
https://www.frontiersin.org/journals/microbiology/articles/10.3389/fmicb.2019.02956/full
https://www.frontiersin.org/journals/endocrinology/articles/10.3389/fendo.2023.1190547/full
https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC6114239/
https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/32418527/
https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC7848799/
https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/37994672/
https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/32021094/
https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/23257726/
https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/31334617/
https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/33915040/
https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/11855736/
https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/37043980/
https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/27915337/
*** Oświadczenie ***
Nie biorę odpowiedzialności za skutki zastosowania czynności, opisanych powyżej.
Nie jestem lekarzem, jeśli potrzebujesz porady medycznej to udaj się do lekarza.
